Het gezin vierde december 2004 vakantie op het strand van Sri Lanka. Op Tweede Kerstdag sloeg de allesvernietigende tsunami toe. Karin Beenhakker weet het nog als de dag van gisteren: "Het enige wat ik dacht was: de wereld vergaat, het is de zondvloed."
Gegrepen
Het gezin had zich op dat moment verspreid over verschillende plekken rond het vakantieverblijf. Sommigen op het strand, anderen in het hotel.
De toen 9-jarige Ayla is samen met haar broer en zus op het strand en ziet de golf op zich af komen. Binnen seconden breekt de chaos uit. "Iedereen schrikt en staat vol verbijstering te kijken. Dan begint iedereen te rennen en te vluchten."
ZIE OOK: 10 jaar na tsunami: wereld herdenkt 230.000 doden
Ayla twijfelt wat ze moet doen. "Ik zat in tweestrijd, of ik moest wachten op de rest van het gezin of moest mee met mijn broer en mijn zus. Als ik me omdraai besef ik dat het te laat is en zie de golven op me af komen."
Ze wordt gegrepen door de golf. "Ik kon niks anders doen dan hopeloos iets vast proberen te grijpen. Maar het water is te sterk." Ze denkt dat ze doodgaat. "Ik dacht dit is het gewoon", zegt de nu 19-jarige Ayla.
Vasthouden geliefde
Zusje Yeshi, dan 8 jaar, heeft geen idee wat er gebeurt: "Op het moment dat de golf komt, besef je niet wat er aan de hand is of dat het gevaarlijk is. Ik had nog nooit van een tsunami gehoord."
Moeder Karin weet samen met haar zoon een hoger gelegen plek te bereiken. Het water trekt langs hen heen. "Al die mensen die hun geliefde vasthielden, die gingen een halve meter onder ons door en werden meegesleurd."
Karin kan alleen maar denken aan haar gezin. "Ik wist hoe dan ook dat die van mij daar ook tussen zaten. Ik dacht, dit is het, ook voor mij. Het is heel raar, je besluit dat alles dood is en dat je zelf ook beter dood kan gaan."
Wonder
Maar alle gezinsleden overleven de ramp, op wonderbaarlijke wijze. Binnen een paar uur is het hele gezin herenigd. Dolgelukkig is Karin, maar het besef dat ze enorm veel geluk hebben gehad is er net zo snel.
"Het besef dat ze nog leefden terwijl alles om je heen angstaanjagend stil is - overal om je heen zie je de dood - valt eerlijk gezegd niet uit te leggen. Omdat het zo onvoorstelbaar is. Het is alles tegelijkertijd. Het is de hemel, het is de hel."
Ongeloof overheerst over het geluk dat het gezin heeft gehad: "Mensen zagen dat we daarna compleet waren. Wij, als enige op die heuvel, dat was onvoorstelbaar."
Tsunami-herdenking in Sri Lanka (c) EPA
Ook dochter Ayla beseft dat. "Het is een wonder dat wij het met z’n zessen hebben overleefd. Zes is een groot getal. Als je kijkt dat er stelletjes waren met zijn tweeën en dat één van hun het niet heeft gehaald. Dan kan ik alleen maar mijn hart vasthouden en dankbaar zijn dat wij het met zijn zessen wel hebben overleefd."
Intens
"Dat intense gevoel van leven, dat je vervult met dankbaarheid, dat wil je eigenlijk voor altijd vasthouden. Dat is ook op dat moment je overtuiging, dat dat nooit over zal gaan", zegt Karin.
Later komt ook het schuldgevoel, vertelt Ayla. "Diep van binnen kan ik me intens schuldig voelen."
ZIE OOK: Foto's van vlak na de ramp en nu
Het gezin heeft de afgelopen jaren veel last gehad van de nasleep van die tsunami op Tweede Kerstdag. Het is een trauma voor het leven. "De paar maanden voor kerst heb ik sowieso nachtenlang nachtmerries. Ik beleef het opnieuw en opnieuw."
"Als het me overvalt, klap ik dicht, krijg ik het heet en moet ik huilen. Ik kon er gewoon niet over praten", zegt Ayla. "Ondanks de blijdschap die ik voelde dat iedereen er nog was en het heeft overleefd, doet het mij nog steeds heel veel verdriet als ik er aan terugdenk en het herbeleef."
Moeder Karin heeft op papier gezet wat het overleven van de ramp voor haar gezin heeft betekent en leest die brief hier voor:
Volgens Karin is het trauma dat ze hebben, moeilijk uit te leggen aan anderen, juist omdat er in hun gezin geen dodelijke slachtoffers zijn gevallen. "Zo van: 'Waar hebben jullie het over. Slachtofferhulp? Jullie hebben geen hulp nodig, jullie zijn die krachtige familie, jullie redden het altijd'."
Maar voor de familie was het juist heel erg zwaar. Yeshi, inmiddels 18 jaar, denkt dat het ook voor hun gezin een trauma is. "Het is iets dat je je hele leven met je meedraagt en waar je niet voor kiest. Of ik beschadigd ben, weet ik niet. Ik kan alles nog, ik leef nog en ik ben niet letterlijk beschadigd. Maar het heeft me wel veranderd. Je wordt een stuk relativerender. Je beseft: je leven is je leven en daar moet je van genieten."
Nu tien jaar later, denkt de familie nog veel aan hoeveel geluk ze hebben gehad. "Wij hebben een enorm trauma, maar geen verlies, moet je nagaan hoe dat voor al die anderen is. Daar gaat Kerstmis over. Samen zijn met dierbaren. Hun dierbaren zijn weg en komen niet terug."
